سنگ‌های متخلخل آب را به خود جذب می‌نمایند و در زمان یخبندان به علت اضافه حجم و فشارهای داخلی، می‌ترکند. این سنگ‌ها عموماً از از نوع آهکی و گاهی هم از نوع ماسه‌سنگ می‌باشند. سنگ‌های آهکی تحت‌تأثیر یخبندان به صورت ورقه‌ورقه شده و یا قطعاتی از آن جدا می‌گردد، اما ماسه‌سنگ‌ها ابتدا نرم شده و سپس می‌ریزند. پس از استخراج سنگ‌ها و پیش از برش بایستی آن‌ها را به مدت یک فصل زمستان نگهداری کرد تا آب معدن خود را از دست بدهند. اگر چنین عملی صورت نگیرد، این امکان وجود دارد که حتی بهترین سنگ‌ها نیز در برابر یخبندان خرد شوند. سنگ‌ها در اثر برخی عوامل شیمیایی نیز ممکن است تخریب گردند؛ به عنوان مثال سنگ‌های آهکی تحت‌تأثیر باران خراب می‌شوند. این سنگ‌ها در دمای ۸۵۰ درجه‌ی سانتی‌گراد به آهک مبدل می‌گردند؛ لذا طبیعتاً قادر به پایداری زیاد در مقابل حرارت نیستند.
به‌طور کلی تاب فشاری سنگ‌ها جهت فعالیت‌های بنّایی نبایستی کمتر از اندازه‌ی تعیین‌شده در نقشه‌ها باشد؛ به‌عبارتی دیگر حداقل تاب فشاری سنگ‌ها برای امور بنّایی برابر با ۱۵ مگاپاسکال (هر مگاپاسکال یعنی ۱۰ کیلوگرم بر سانتی‌متر مربع) است.
سنگ‌های مصرفی در مناطق سرد باید علاوه بر پایداری در برابر یخبندان، مطابق استاندارد و ضوابط نیز باشند.
مواردی از قبیل جذب آب، میزان انحلال در آب، تخلخل، پایداری در مقابل هوازدگی (اثر O2 و SO2، بخارآب، وزش باد، پرتوهای خورشیدی و مانند این‌ها)، اسیدها، قلیاها و همچنین مواردی که سنگ‌ها در معرض عوامل مختلف واقع می‌شوند بایستی مطابق با استاندارهای مربوطه باشند. علاوه بر این، سختی و نرم‌شدن سنگ‌ها در آب و کاهش تاب آن‌ها بعد از یخ‌زدگی نیز بایستی در محاسبات در نظر گرفته شوند.
در کف‌های پر رفت‌وآمد و پله‌ها، تناسب پایداری سنگ‌ها در مقابل سایش و ضربه با نحوه‌ی مصرف آن‌ها ضروری است. در مورد سنگ‌های نما باید ضریب انبساط حرارتی کانی‌های گوناگون و همچنین ملات پشت آن در یک رِنج باشد تا از خرد شدن سنگ و جدا شدن آن از ملات ممانعت شود. میزان رنگ‌پریدگی سنگ‌های تزئینی نمای خارجی ساختمان تحت‌تأثیر آفتاب و هوازدگی نیز از اهمیت بالایی برخوردار است که بایستی به آن توجه نمود. جذب آب و رطوبت سنگ‌های رگی حداکثر ۵ درصد بوده و ضریب نرم‌شدن سنگ در آب (ضریب نرم شدن سنگ در آب عبارت است از نسبت تاب فشاری نمونه‌ی خیس شده در آب در مدت ۲۴ ساعت به تاب فشاری همان سنگ در حالت خشک) در مورد سنگ‌های باربر و نما حداقل ۷۰ درصد است. درصد جذب آب مجاز در استاندارد ایرانی برای سنگ‌های آهکی متراکم ۱۵، سنگ‌های آهکی متخلخل ۲۵ و توف‌ها ۳۰ درصد می‌باشد.
سطوح نمای سنگ باید به طور مناسبی یکنواخت و به بهترین شکل، کلنگی، تیشه‌ای، چکشی و صیقلی شود به گونه‌ای که رگه‌ها و نقش طبیعی آن به بهترین وجه قابل تشخیص باشد. حداقل ریشه در سنگ‌های راسته به اندازه‌ی ارتفاع سنگ است. ارتفاع سنگ ریشه‌دار در نما نبایستی از عرض و ریشه‌ی آن بیشتر باشد. حداقل عرض و ارتفاع سنگ بادبُر در نما به ترتیب ۲۰۰ و ۱۵۰ میلی‌متر و حداکثر بار سنگ هم ۴۰ میلی‌متر است. برای سنگ بادبُر، سرتراش و بادکوبه‌ای حداقل ارتفاع هر سنگ بایستی ۱۸۰ میلی‌متر در نظر گرفته شود. حداقل تراش سطوح زیری و بالایی سنگ باید ۱۵۰ میلی‌متر و سطوح جانبی آن ۸۰ میلی‌متر و حداکثر بار آن ۱۵ میلی‌متر باشد. همچنین تمامی سطوح سنگ‌های تمام تراش باید با قلم تراشیده شود، به نحوی که سطح بدون اعوجاج بوده و حداکثر بار آن هم ۲ میلی‌متر باشد.
نباید در سطوح و خطوط مرئی سنگ، لب‌بریدگی وجود داشته باشد؛ همچنین وجود تناسب میان شکل سنگ‌ها با شکل دیوار، ضروری است. حداقل ضخامت سنگ‌های نمای ریشه‌دار، پله، جدول و مواردی از این قبیل برابر با ۱۵۰ میلی‌متر بوده و همچنین حداقل ضخامت سنگ‌های پلاک مصرفی در کف پله‌ها و درپوش‌ها ۴۰ میلی‌متر، پلاک کف‌پوش ۳۰ میلی‌متر، پلاک نما ۲۰ میلی‌متر و برای سنگ‌های قرنیز در اتاق‌ها ۱۰ میلی‌متر است.
شکل بعد، اجرای صحیح و نادرست دیوار سنگی را به نمایش می‌گذارد.
قفل و بست سنگ‌ها باید هم در نمای دیوار و هم در ضخامت دیوار، رعایت گردد
سنگ، باید متراکم و دارای ساخت و بافت یکنواخت بوده و از بلورهای ریز تشکیل شده باشد و همچنین بالا بودن درجه‌ی خلوص آن نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.