ورودی» یکی از عناصر بسیار مهم نما در ساختمان میباشد که محل استقرار و چگونگی طراحی آن به شکل مستقیم، نشاندهندهی نقش و عملکرد ساختمان است. درِ ورودی محل گذر از فضای خارج و عمومی ساختمان به فضای داخلی و خصوصی ساختمان بوده و یکی از مهمترین عناصری میباشد که میتوان تحت عنوان «نشانهی» ساختمان به آن اشاره کرد.
اما به علت اهمیت دادن بیش از حد سازندگان به فضاهای داخلی، چندان به ورودیها توجهی نمیشود. سرمایهگذاران ساختمان نیز صرفاً به رعایت ضوابط الزامی طراحی ساختمان، قناعت مینمایند.
بیشترین مشکل، هنگامی است که ورودی وسایل نقلیه به حیاط و پارکینگ با ورودی افراد پیاده، یکی میگردد. در چنین حالتی شخص وارد شونده به ساختمان تنها یک راه باریک کنار دیوار بایش باقی میماند.
برخی اوقات هم ورودی یک ساختمان مسکونی بیش از حد متجمل است به گونهای که با عملکرد ساختمان و مابقی نما، چندان هماهنگ نیست.
«تراسها» هم چشمانداز جدیدی نسبت به فضاهای بیرون برای ساختمان ایجاد میکنند. نباید بالکنها نسبت به ساختمان، حالت ناپایداری و موقت داشته باشند که در ذهن تماشاگر، جدا شدن از بدن ساختمان را القا نمایند. در شکل بعدی لبهی یک بام به تصویر کشیده شده است.
«لبهی بام» در واقع حد و مرز ساختمان و آسمان میباشد و از لحاظ بصری انتهای نما به شمار میآید. در حقیقت بام، پوستهای است که بر سر ساختمان استقرار دارد. لذا لبهی بام نمیتواند بدون ارتباط با سایر قسمتها، در آسمان رها گردد.
یکی از ضروریترین قسمتهای ساختمان، «پنجرهها» میباشند که البته به عنوان نمای ظاهری یک ساختمان معمولی، خیلی مورد توجه واقع نمیشود. طراحان، پنجرهها را اساسیترین بخش ساختمان جهت حفظ سلامتی، آسایش و ایمنی میدانند و معتقدند به علت مواردی همچون اجازهی ورود نور، جلوگیری از ورود باران، ایمنی، قابلیت سکونت و همچنین ایجاد گردش مناسب هوا، وجود پنجره الزامی است.
در زندگی عادی، پنجرهها از لحاظ توانایی دسترسی به روشنایی روز و حرکات باز و بستن آنها و تهویهی هوا دارای اهمیت بوده و به عنوان گذرگاهِ مسیر ارتباط زندگی داخلی با محیط خارج از ساختمان محسوب میشوند.
مهمترین قسمت ساختمان در مقابل عابران و دیگر افراد خارج از محیط آن، «صورت ظاهر ساختمان» است. همانگونه که اطلاع دارید نمای ساختمانها، نمای شهری را به وجود میآورد؛ اما گاهی عدم توجه زیاد تعدادی از طراحان و سازندگان ساختمانها را در این مورد مشاهده میکنیم.